Şimdi sen ‘ beni yaz’ diye hüzünlü gözlerinle… Oysa ben biraz bacak aç kapa, azıcık kalça bel  kıvırma, üç beş kol çevirme, nefes egzersizi yapıp evime gidecek iç huzuruyla güzel güzel kahvaltı yapacaktım. Bu bankta sabahın köründe elinde kitaplar ne arıyorsun? Bütün soru oklarını beynime saplayıp yürek gözlerimde ne demeye geziniyorsun. Öğrencisin belli. Ya okuldan kaçtın ya dershaneden ama sen orada Karadeniz’de gemilerini batırırken ben nasıl kol bacak gerip bedenimi esnetebilirim? Sen elimi kolumu bağlayıp bam telimle oynuyorsun. Sabadan hüzzama tüm makamları çalıyorsun bakışlarınla. Bu güzel bahar sabahı çaresizliğini çam dallarında döndürüp dolaştırıp soru iğnelerini ne diye saplarsın  dirileşmeye çabalayan bedenimin oynak yerlerine? Durup durup da can evimi arar bakışların? Gel beni çöz, diye kocaman bir düğüm gibi oturursun gecenin ayazını, sabahın tozunu yutmuş bu eski park kanepesinde? Çocukla ergen arası yaşta bocalayan ince narin bedenin nasıl da yorgun…  Parmakların iki göstermelik kitabı iğreti tutmuş dizlerinin üstünde. Birazdan  o gemilerinin battığı sulara gömülüp gidecekmiş ya da buharlaşıp yitecek kadar az bir yer tutuyor bedenin şu yer yüzünde. Kadınların şakalaşmalarını duymuyorsun, kuşların ötüşü yankı bulmadan uzaklaşıyor senden. Usta bir ressamın başyapıtı gibi duruyorsun karşımda. Monalisa’nın erkek versiyonu. Artık hevesim kalmadı. Nefes egzersizinin sırası değil. Kanepeye usulca ilişip bekliyorum. Nasıl başlasam… Sen tınmıyorsun. Bakışların uzak denizlerde ıssız bir adacık bulmuş. Bekliyor. Merhaba! Yanıt yok. Nasılsın? Saçma oldu. Bir sıkıntın var belli bana anlatır mısın? Rüyada gibi dönüp bakıyor. Susuyor. Boşluğa bakar gibi susuyor. Sanki ağzı mühürlü… Uzunca baktıktan sonra bir solukta -Babam beni İmam Hatip lisesine vermek istiyor. Ben balet olmak istiyorum. İnce siluetini sahnede dans ederken hayal ettim. Ben daha hayalimin etkisinde gülümserken kalktı, bir gölge gibi uzaklaştı. Şimdi ben o bankta… Ah be çocuk!