Ayaklarına dek gidip kapandılar, yanaklarından ve ellerinden öperek vekâlet alıp seçildiler. Seçilmişliğin seçkinciliğine saparak, suskun millet yarattılar. Kendilerini maaş ve harcırah şampiyonu yaparlarken, halkı soydurdular soğana çevirdiler. Onları, Anadolu saflığında anadan doğma ümmi hale getirdiler. Başları kalktıkça dövdüler; şamar oğlanına döndürdüler, acılar içinde kıvrandırdılar. Acılarını, ancak Nihat Behram’ın dizeleriyle seslendirebildiler…             “Haykır acını ey halk, baş eğme haykır Bir yol kavşağındasın ve ancak Yaraların, haykırışlarla onarılır.   Bir yol kavşağındasın ve senin Değişmek için çırpınıyor kaderin Kuşan alnında biriken o kara teri Sırtında şakırdayan kırbacı kopar Soluk al, ışıldat o mazlum yüreğini   Bak; korlaştı acıların, kozalandı Ey halk, parçala şu nankör suskunluğunu Başını kaldır artık Sevginin ve öfkenin uğultusunu Bağrına vura vura taşırken sana Karşılık gözetmiyor o gencecik insanlar   Ne barbarın tehdidi, ne dişleri kıran elektrik Dalga dalga yayılan o rüzgârı durdurabilir Bu direniş senin için ey halk Bu çığlık senin kollarınla Yıkılsın şu köhne dünya!   Ve coşkuyla yeniden kurulsun diye çınlatıyor hayatı   Bir yol kavşağındasın fakat Mutlaka değişecek kaderin Bunu bekliyor şu ıslak çukurlarda yürüyen şu yoksul çocuk Bunu bekliyor gözevleri kurutulmuş analar Bunu bekliyor zincirin oyduğu bilek Bunu bekliyor açlık, kuraklık, ılık ılık akan kan   Bunun için en gençlerimizi ölümle tanıştırdık   Kuşan kendini artık, Biraz da gövdeni yüreğinle kırbaçla Ey halk, haykır acını; bu kara dumanı dağıt. Çağrıyı duydular, sokağa döküldüler. Ama birileri bayram yaptı o günü. Kendi canını kurtarmak isterlerken, başkalarının canlarını kurtardılar ve onlara ikbal sundular…