Yıl 2004 kızım Strasbourg’da psikoloji doktorası yapıyor. Ben de tatillerde onu görmeye gidiyorum. Oradaki bir dernekten söz etti. Association de Solidarité Avec Les Travailleurs Turcs –Türk İşçilerle Dayanışma Derneği- 1974 de Türkiye’den gelenlerin kentin yaşamına uyumu ve katılımını sağlamak amacıyla kurulmuş. Laik, demokratik, insan haklarına saygılı hakların ve olanakların eşitliğini ilke edinmiş bir kuruluş. Her türlü ayrımcılığa karşı, insancıl bir tutum içinde.   Beni de davet ettiler. Şiirlerimi Fransız arkadaşların da yardımıyla Fransızcaya çevirdik. Resim Öğretmeni aynı zamanda ressam Şefika Yıldız arkadaşım onları çerçeveleyip asılacak duruma getirdi. Biz de salona astık. Salon değişik mesleklerden Türk, Fransız izleyicilerle dolmuştu. İki dilli çok güzel bir söyleşi gerçekleştirdik. Şair yazar Françoise Urban- Menninger bana ilginç bir soru yöneltti: “ Şair-yazar kişiliğiniz idareciliğinizde nasıl bir rol oynuyor.” Hiç düşünmemiştim o ana kadar. Ben de şöyle yanıtladım. “ Elbette olumlu bir etkisi var. Sözcükleri seçerek kullanıyorum, kırıcı olmadan daha yumuşak, güzel ve etkili konuşmaya özen gösteriyor, empati yapmaya çaba harcıyorum.” Bir gazeteci söyleşi yaptı benimle ve ertesi gün yerel gazetede yarım sayfa yayımlandı. Öyle şaşırdım ki… Yeni dostlar edindim. Françoise’ la dostluğumuz sürüyor. Onu eşiyle beraber Türkiye’de konuk ettik. Fotoğrafçı olan eşi harika fotoğraflar çekti. Sanatla şiirle sağlam ve güzel bir dostluk kurduk. Daha sonra bu şiir sergisini İzmir Fransız Kültür Derneği salonunda açtık. Onu da başka bir yazıda konu edeceğim. Yaşasın sanat…