Adamın biri palavracılıkta hayli nam salmış. Oğlu da babasının bu palavralarından utandığından bir gün oturup kendisini uyarmış. - Baba birileriyle konuşurken palavralarında endaze tanımıyorsun. Annemle birlikte ele güne rezil oluyoruz. Bu huyundan vazgeç artık. Babası da bu durumun elinde olmadığını söyleyince, oğlu bir formül bulmuş. Birileri kendilerine misafirliğe geldiğinde babasının ayak başparmağına bir ip bağlayacak, babası atmaya başladığında ipi çekecekmiş. Oğlu ipi çektiğinde babası yine palavra atmada ölçüyü kaçırdığını anlayıp susacakmış. Birkaç gün sonra evlerine konuk geleceğini öğrenince, oğlan anlaştığı gibi babasının ayak başparmağına ipi bağlamış. Konuklar geldiğinde, ikram faslından sonra muhabbet başlamış. Baba komşularına yeni aldığı tarlayı anlatırken yine başlamış palavra sıkmaya. - Komşular yeni bir tarla aldım. Boyu 2 bin metre. Eni ise... Baba sözü bitirmeden oğlan ipi çekivermiş. - Eni ise 2 metre, deyip susmuş. Komşulardan biri eni boyu orantısız tarlaya itiraz etmiş.

- Yav, öyle tarla mı olur?

Sen tarla değil galiba yol almışsın. Enini boyuna uyduramadın komşu.. Baba boynunu bükerek süklüp püklüm yanıt vermiş. - Enini boyuna uyduracaktım ama ipin ucu bizim hergelenin elinde, deyivermiş. (Miyase İlknur, İpin ucu hergelenin elinde yazısından, 25 Mayıs 2019 Cumhuriyet)