Nereden başlasam bilmiyorum. Nereden tutsam, neresinden uzatsam lafın. Anlatacak çok şey yaşamadım. Yazacak çok şey düşündüm. Yazmaya cesaret bulamadım. Cesaretimi aradım, düşündüklerim bir bir uçtu aklımdan. Geriye kocaman bir boşluk kaldı. Anladım. Düşündüklerimin ötesinde değilim. Ne eksiğim, ne fazlayım, ne de tamım. Yaşamımın en güzel yıllarını belki de zehir ediyorum. ( Bir şey yapmayarak. ) Ne istediklerimi önemsiyorum, ne sorumluluklarımı.. Ne kendimi umursuyorum, ne de bir başkasını. Kendimi insanlardan soyutlayarak neye ulaşmak istediğimi anlamıyorum. Çoğu zaman düşünüyorum. Ne yazasım, ne acıkasım, ne üzülesim, ne de artık hissedesim geliyor. Bu zamana kadar kendimi hiç bu kadar salmamıştım. Geriyim. Çoğu insandan, çoğu olmam gereken basamaktan, içinde bulunmuş olduğum yarışta, hayat adını verdikleri bu sınavda. Yaşamadım ben. Ne bunları içtenlikle söyleyebilecek kadar ne de bu durumda olmayı hakedecek kadar. Tek suçum düşünmek. Tek suçum kendim olmak belki de. İşleri bozan, yaşama olan inancımı sömüren bu hissin tek sorumlusu benim. Tadım yok. Kaybedecek kadar önemsenecek, elle tutulur bir şeyim yok ortada. Düşünüyorum. Onlar da gelip geçiyor her dakika, her saat, her gün. Ve geriye bunların bıraktığı koca bir boşluk kalıyor. Her geçen süre daha da büyüyen bir boşluk. İnsanlar bilmiyor, insanlar farketmiyor, insanlar düşünmüyor belki de benim gibi. Hiç kimsenin beni anlamasını beklememekle beraber artık bir şeyler yapabilmek adına onlara ihtiyaç duymadığımı farkettim. İnsanlar kalabalık, insanlar sorun, insanlar soruyor. Ürküyorum çoğu zaman. Ve çoğu zaman onlara ayak uyduramıyorum. Onlar mı hızlı normalden yoksa ben mi yavaşım? Bilemiyorum. Çabalamaktan ve içimde yarattığım o koca dünyadan uzaklaşmaya çalışmaktan yoruldum. Düşüncelerimden kaçmaktan ve akıp geçen zamanı yakalamaya, ona ulaşmaya çalışırken sürekli olarak sendelemekten. İçinde bulunmakta olduğum durumdan sıkıldım. Normal olmak istiyorum. Sıradan, herkes gibi. Aynı zamanda düşünmemek istiyorum.İyi olmak istiyorum.Onlar gibi olmak istiyorum.İştahla yemek yemek istiyorum.Gerçekten mutlu olduğum için gülmekveher zaman güvenmek kendime. Artık içinde bulunduğum durum garip, yabancı gelmiyor. Sanırım en korktuğum şey de buydu. " Kötü olmaya alışmak; iyi olmak için artık uğraşmamak. "Ama en azından yazabilirim değil mi? ÇOK İHTİYACIM VAR. Biliyorum.
Önceki ve Sonraki YazılarYAZIYA YORUM KAT
UYARI: Küfür, hakaret, rencide edici cümleler veya imalar, inançlara saldırı içeren, imla kuralları ile yazılmamış, Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.