İslam büyüklerince de “nebi” sayılan ve ünlü “Delf” tapınağının büyük üstatlarından biri olan “Pisagor”a göre insan, iç içe üç unsurdan meydana gelmiştir, bunlar; ceset, ruh ve kutsal nefistir. Ayrıca insanın ruhu da iki çeşittir: 1) Hayvanî ruh. 2) İzafî ruh (düşünceyi sağlayan ruh, yani öz). 1) Hayvani ruh, izafî ruhun bir aracı, bir binek arabası gibidir. Pisagor’a göre en önemli mesele, insanın amelî kuvvetlerle nefsini geliştirmesidir ki bu da üç derecelidir:

1. a) Dışımızı terbiye (bedenimizi terbiye etmek).
2. b) içimizi boşaltma (ruhumuzu Hakk yolunda olmayan tüm kötü fiillerden uzak tutmak).
3. c) Kendinden geçip Allah’a ulaşmağa çalışmak (cezbe hali.) Pisagor’a göre insanın ruhu, büyük âlem ruhunun bir zerresi, kutsi ruhun bir şeraresi, ölümsüz bir “vahît” tir (Allah’ın tek oluşu.)

O, gökten gelmiştir ve beden yok olduktan sonra, tekrar göğe çıkacaktır. İnsanın hayat boyunca tüm gayesi, bu ruhu şuur ve ilim sahibi yapmaktır, yani kendinden haberdar etmektir. Bu mertebeye erişmiş olan bir ruh, kendi mahiyetini bileceği için aslına, yani Allah’a kavuşacak ve böylece, bir daha bu parçalar dünyasına, bu yok olucu dünyaya dönmeyip bütün olan ilâhî ruh içinde, kendi de bütün olarak kalacak ve böylece en büyük mutluluğa erişecektir. Bu mutluluğa erişmiş olan bir ruh, Allah ile olan vuslatında, zâti şuurunu hiçbir vakit kaybetmeyecektir. Özet olarak, insan, aklı ile ilim ve hikmet elde etmeli, bu araçla her şeyde hayrı ve şerri ayırabilmeli; hem bütünlüğü ile kâinatta hem de en küçük varlıkta bile Hakk’ı görmelidir.