Onlar kendilerine biçilen bir rolü oynadılar. Kimileri yürüdü, kimileri rol kesti, kimileri de alkışladı. Hepsi de emperyalizmin lejyonerleriydi. Yurttaşımızın suçu nedir? Türkiye’nin onurlu basın mensuplarının suçu nedir? Atatürk Devrimi’ni savunan Türkiye Gençlik Birliği yöneticilerinin suçu nedir? Bütün bu şahsiyetlerin ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesi’ne karşı çıkmak ve Amerika’nın taşeronu F tipi örgüte karşı olmaları dışında bir ‘suçları’ yoktur. Saldırıya uğrayan; ABD’nin İran saldırısı öncesindeki Türk Ordusu’dur! Çünkü bir ulus devletin silahlı kuvvetleri tasfiye edilmeden, emperyalist emeller gerçekleşemez. Kısacası ABD’ye ve haçlı irticaya karşı olan, Türkiye’deki işbirlikçilerinin denetimi altında olmayan herkes hedeftir! Elbette bütün sendikalarımız, demokratik kitle örgütlerimiz, aydınlarımız; kısacası bütün Türk milleti hedeftedir... Saldırganlar dizginlenmediği, yapılan kanunsuzluğa ‘dur’ denilmediği müddetçe milletin bütün kesimleri sırayla saldırıya uğrayacaktır. Milletimizin, Ankara’da bir Milli Hükümet hedefiyle harekete geçmesinden başka çaresi yok! Türkiye Cumhuriyeti bir ölüm kalım mücadelesi içindedir. Bütün yurttaşlarımızın bu gerçeğin ışığı altında hareket etmesi, vatanımıza ve milletimize olan bağlılığımızın ve sorumluluğumuzun gereğidir. Onlar Türk milletinin bağımsız ve egemen bir millet olarak yaşama iradesinin ne kadar güçlü olduğunu unutmuş gözüküyorlar. Giriştikleri saldırının altında kalacaklardır. Biricik çare, Ankara’da bir Milli Hükümet’in kurulmasıdır. Mustafa Kemal Samsun’a gelirken seçime girseydi, alacağı oyu düşünemiyorum bile. Devrimciler, Mustafa Kemal gibi; önceden düşünülmüş, planlanmış proje olan hayaller peşinde koşarlar. Bakınız; Chavez ve ekibi bile, 5 yılda binde 2’lerden % 55’lere çıktılar. Halkla bütünleşmek sadece oy almakla değil, kararlı doğru politikaları savunmakla oluyor. Bunun sonucu iktidar olunuyor. Öyleyse; “Emperyalizmin BOP Eş Başkanlığı yarışında olanlarına hayır!” demek, hayra yönelmenin başlangıcı değil mi?