2. Dünya Savaşı yılları. 1942-43 olabilir. Elias Canetti, Nobel ödüllü bir yazar. Yahudi olduğu için Çekoslovakya’dan İngiltere’ye kaçmış, orada Londra yakınlarında bir çiftlik köyünde korunuyor. Kendi denemelerinde yazmış. Çiftlik, yumurta yetiştirip dağıtan bir ailenin yönetiminde. Her gün yüzbinlerce yumurta sandıklanıp Savaş Bakanlığı’nın dağıtım yerine gönderiliyor. Her İngiliz vatandaşının günde bir yumurta yeme hakkı var. Bu çiftlikte bulunan Elias Canetti ile eşine de günde bir yumurta veriliyor. Çiftlik sahibi ve eşi de kendilerine birer yumurta ayırıyor. Canetti şaşırdığını söylüyor. Orada, bakan yok, gören yok, sayan yok. Ama çiftlik sahibi de eşi de iki yumurta yemiyor. Her yurttaşın hakkı olan “günde bir yumurta” onlar için de geçerli. İngiltere’nin o savaşı kazanmasına şaşmamak gerekiyor. (Erdal Atabek, Cumhuriyet 16 Mart 2020, Bir virüsün öğrettikleri) *** Ortaokuldayım. Bu yazıdaki “hikayeyi” Coğrafya öğretmenimiz Almanya’daki Türklerin yaşantısından örnek olarak anlatmıştı: Alman ailenin yanında kiracı olarak kalan iki Türk onların bakkaldan birer yumurta aldığını görünce “o bakkal vermiyorsa birer yumurta da diğer bakkaldan alın” öğüdünü veriyor ve bizimkiler böyle yapıyor. Alman aile “bunu hiç akıl edemedik” diye yanıtlıyor. Hoca, “Alman ahlakı” diye tanımlarken biz “Türk zekası” olarak övünüyorduk. Arkasından Almanya’daki ırktaşlarımızın UMUMİ TELEFON JETONU yerine jeton kalıbıplı buz kullanmaları (Almanların, bu işin nasıl olduğunu çözmeleri zaman almış.) gibi ZEKA BELİRTİSİ olduğunda ısrar ettiğimiz BECERİLERİYLE övünüyorduk. MEHMET ÜNAL TAŞPINAR