Epey oldu; Afyon’da yayımlanan KURTULUŞ ve LİDER gazetelerinde okumuştum, tel helva çekme konusunda bir haber: “Tel helva çekme geleneği Boyalı ’da sürüyor.” Haberin devamı şöyle: “Soğuk kış gecelerinin vazgeçilmezi olan tel helva çekme geleneği Sinanpaşa’nın Boyalı Köyü’nde sürüyor.” Anılarım canlandı… 1950-1955 yılları… Hadi diyelim 1960. Hüsnü Dedemlerin evi. İhsan (Palalı) Dayım arkadaşlarıyla gezekte.  Ben dayımın çömezi. Ev hanımlarının (Teyzem, yengelerim, Ninemlerin hazırlayıp kapıya kadar ulaştırdıkları) çay- kahve servisi, meyve, yemek servisi benden. Bol neşeli bir ortam. Ve haberde olduğu gibi soğuk kış gecelerinin vazgeçilmezi olan tel helva çekme faslı, tombala oyunu. Eskiyi yâd etmeyi sağladı bu haber. Bir de Boyalı Köyü… Böyle bir yaz günü. Yine 1950-1955 arası olsa gerek. (Hacınecipoğlu) Abdullah (Taşpınar) Dedemle her yaz olduğu gibi, o yaz da Avren (Akvira/Akören) Köyü’nden sonra Boyalı köyüne gittik. (Dedemin vefatından önceki ortakçılık zamanı.) Köy odasına sabahın erken bir saatinde vardık. İkram, izzet… Bir iki gün o odada yattığımızı hatırlıyorum. Sonra tanıdık bir köylünün evinde öğlen yemeği yedik. Benim için hâlâ unutamadığım bir yemek oldu bu yemek: Yumurta ve yoğurttan oluşan ÇILBIR. Bildiğimiz çılbır. Şimdi belki defalarca yaptık, yedik çılbırı ama nedendir bilmem, o günkü tadı hiç bulamadım. Belki ilk defa yediğim bir yemek oluşundan, belki ortamın sıcaklığından… Hayal gibi: Boyalı, helva çekmek ve çılbır. Bazen basit bir haber nerelere götürüyor insanı. Hepinize güzel haberler, güzel hayaller ve hep güzel GERÇEKLER dilerim. MEHMET ÜNAL TAŞPINAR