Yeryüzünde menfaatsiz sevilen, sadece sevmekte değil  her şeyiyle kötü olan iyi olan ne varsa. Emek verilmeden bir varlığı bu kadar çok sevmek sadece anneliğe mahsus bir şeydir. Ama bu işin bir diğer kısmı epeyce acı bir kısmı  ise anneler sevgileri ve emekleriyle ilgi alakalarıyla daha mutlu pırıl pırıl çocuklar yetiştirebiliyor. Daha güzel daha yaşanabilir bir dünya bırakabiliyorken, zıt kavramı sevgisizlikle ilgisizlikle şiddetle yetiştirdikleri zaman bir yığın enkazın ortasında kalmış bir çok çocuk kendi hayatının mücadelesini kendisi veriyor. kendi kendini büyütüyor.  İşin son kısmı belki de bu, o çocuklar annelerinden aldıklarını topluma ya gül olarak ya da diken olarak sunuyor, düzen böylece devam ediyor. Annelik literatürün de bir sürü araştırmalar var.  Ama bizim toplum ve kültürümüzde ise daha farklı,  bilmem belki de bana göre annelik dili daha kuvvetli daha fazla şefkatli. Ağlayışlarımız bile anneli, bizi dövse bile bizim sığınağımız yine anneli, tabi biraz öfkeli ama biliyoruz ki bizi sadece biz olduğumuz için seven tek kişi. Dünyada bu kadar menfaatle boğuşurken bu anne çocuk muhabbeti biraz garip sanki. Keşke yürek yorgunluklarını elimizle çekip alıp azıcık dahi olsa rahatlatabilsek.  Bazı anlarda ise anne babanın yaşının ilerlediğini görmek kırışıklarının arttığını görmek, artık hızlı hızlı yürüyemediğini seninle aynı enerjide olmadığını anladığında, hastaneye daha sık gitmeye başladığında, yüreğinde biraz biraz beliren ama sık sık hatırlanan bir acı peydah oluyor biz çocuklarda.

Onlar iyi ki varlar...

“ANNE BABA BİR  SANATÇIDIR EN GÜZEL ESERİDE YAVRUSUDUR”