Güneş batınca hüzün çöker içime, bir hoş olurum. Kendimi hayallerle, geçmişimi yaşarken bulurum. Acılarımı, ıstıraplarımı bir an olsun unuturum Yine yalnızlık, hüzün çöker her yere akşam olunca! Güneş batınca her yer kararır, korku belirir içimde... Acılarımı, ıstıraplarımı tekrar yaşarım düşümde. Yıllar geçse de, hiç sönmeyen ayrılık ateşi hep yüreğimde. Yine yalnızlık başlar, hüzün çöker her yere akşam olunca! Güneş batınca ,her yer kararır, gönül yaram yine kanayacak. Hiç mi bir dost eli kalmadı, kanayan yarımı saracak? Hani nerede dostlar, canımın cananı beni hatırlayacak Yine yalnızlık başlar, hüzün çöker her yere akşam olunca! Güneş batınca kimse kalmaz, herkes gider yuvasına, evine Kimsesizler, çaresizler, düşerler kendi dertlerine, kederlerine. Yapacakları tek şey sığınmaktır tedbirsiz kaderlerine. Yine yalnızlık başlar, hüzün çöker her yere akşam olunca! Güneş batınca yalnızlık çöker, anılarımla baş başa kalırım. Dertlerimi, yalnızlığımı paylaşacak bir dost, sırdaş ararım. Kimseyi bulamayınca, ağaçlara, bulutlara, yıldızlara anlatırım. Yine yalnızlık başlar, hüzün çöker kadınım yanımda olmayınca! (Hamdi Öztürk  )