Sen bilir misin ne zordur fakir olmak Hele bir de çocukken fakir olmak... İsteyip de alamamak, hep duymakla yetinmek, Dokunamadan sadece düşünmek, hayallerde yaşamak... Sen hiç pancardan kağnı yaptın mı? Teker yerine makara kullandın mı? Ellerin nasır tuttu mu hiç çamurdan ev yaparken Ya da her akşam bir mucizeyi bekledin mi? Rüyalarına girdi mi hiç çeşit çeşit bebekler Ya da kırmızı sarı mavi arabalar Yine düşünüp hüzünlendim bak İçim ürperdi aniden Kulaklarımda yine o acayip feryat! Kimin sesi neyin sesi; sessizlikte duyduğum Çıldırmış olmalıyım, Bu ses... Gecesi olmayan bir çocuğun feryadı, Bir garibin, bir fakirin, bir yetimin öyküsü Adına yokluk denilen illetin içinde yaşayanların Ezilmiş, itilmiş, terkedilmiş çocukların sesi bu duyduğum Gözlerim çakıldı yine alaca bir kış günü Bir ölüm soğukluğu kapladı bedenimi Ne zaman bir çocuk görsem ayağı çıplak, Böyle katı, böyle derinden yaralanırım Ne zaman bir çocuk görsem yalınayak Bedenini bırakıp geçmişe gider ruhum Aklıma geldikçe yokluk içinde yaşayan çocuklar Sinsi bir karanlık çöker içime Aydınlığı göremedikçe Tıkanır her hücre Ve açıp ellerimi yalvarmak istedikçe Boğazıma düğümlenir her kelime.....