Binlerce minareden yükselen ezan sesiyle uyanır İstanbul,Sonra nazlı nazlı yükselen güneşin ışıklarıyla yıkayıp yüzünüTemizler geceden bulaşmış tüm günahları,Nice saltanat görmüş bu yorgun asilzâdeYine de, güler yüzle kucaklar sabahları...Bir tatlı tebessümdür Sarayburnu, Dolmabahçe, KızkulesiVe 'günaydın' der, bir boğaziçi esintisi,Hem, huzur mavilerinin en mavisi...
Sonra, vapurlar, metrolar, otobüsler ve banliyolarUykusuz sararmış benizlerle başlar da,Bir balık-ekmek kokusunda İstanbullulaşır gün,Kışın ayazında, yazın sıcak güneşinde,Cami avlularında güvercinler, vapurların ardında martılar,Ve ter kokulu koşuşmalarda insanlarHep,ekmek peşinde...
İstanbul, İstanbul gibiydi o zamanlar;Gökyüzü mavi,deniz maviydi,İnsanlar, İstanbullu gibiydi.Fıstık çamlı koruları,cumbalı konakları,Sakaların, yoğurtçuların çıngırakları,Yağlı boyalı görkemli köşkleri, dut ağaçlı sokakları,Evlerin güller,karanfiller açan bahçeleri vardı....Ve sabahlar,limon kolonyası gibi manolya kokardı...(Değişen Kültürümüz Facebook sayfasından alıntıdır)