Gazeteci Hasan Fehmi Bey’in öldürülmesinin üzerinden 110 yıl geçmiş.(Hasan Fehmi Bey 6 Nisan 1909 günü vurularak öldürülmüş ve Türkiye'de ilk basın şehidi olarak tarihe geçmiştir.)Basın şehitlerini alt alta yazdım aşağıya. Bildiğim kadarıyla.

• Adem Yavuz
• Ali Kemal
• Ahmet Samim
• Ahmet Taner Kışlalı
• Abdi İpekçi
• Çetin Emeç
• Hasan Fehmi Bey
• Hasan Tahsin
• Hrant Dink
• Halit Güngen
• İsmail Gerçeksöz
• İzzet Kezer
• Kamil Başaran
• Kutlu Adalı
• Metin Göktepe
• Musa Anter
• Sabahattin Ali
• Sami Başaran
• Selahattin Turgay Daloğlu
• Turan Dursun
• Uğur Mumcu
• Ümit Kaftancıoğlu

Unuttuğum veya bilmediğim başkalarının, gizli kalmışlarının, unutulup toprak altına (halının altına demiyorum,) sokuluvermişlerinin de olabileceğini düşünürsek hiç az sayıda değildir. Bir de bazılarının basında “gazeteci, yazar” veya “gazeteci-yazar” diye meslek sahibi olarak gördüğümüz (sandığımız demek daha doğru) kişilerce (Ahmet Taner Kışlalı’nın katlinde olduğu gibi) jurnallenen kişiler olduğunu düşünürsek... Ancak, niye bazılarının ölüm/doğum günlerini HİÇ atlamadan anımsar, özellikle, içtenlikle takip eder, diğerlerini HATTA yok sayarız? Benim kafam almıyor.(Bu kafaya bu kadar sığdırılabilirmiş demek ki.)Örneğin “hepimiz Sabahattin Ali’yiz!” diye bağıranları hiç duymadım, nedense. O da onun şansı mı diyelim?Ayakkabısının altı-üstü, tabanı yırtık-delik; haber, röportaj peşinde, yazı peşinde koşuşturan BÜTÜN basın çalışanlarını her dakika yazılarımız, fotoğraflarımız vs. araçlarla anıyor muyuz? 
Hayır mı?Ama niye?Onların ayakkabı markaları falan mı sorun?
Her neyse, bütün basın şehitlerinin kimi ışıklar içinde yatsın, kimi nurda yatsın ama hepsinden istirhamım, bizleri affetsinler; gereğince ruhlarını dahi onurlandırmıyoruz.
MEHMET ÜNAL TAŞPINAR