Huzurlu günleriniz olsun... Bugün sizlere meşhur yazarımız @zlivaneli yazmış olduğu, @inkilapkitabevi bünyesinde yeniden basılan "Huzursuzluklar" romanının yorumu ile geldim...

"Hüseyin" olan İbrahim'in, ruhunu öldüren acılarının kamburunu yüklenmiş Meleknaz'ın, vicdanı örtünen insanları katleden vicdansızların romanı Huzursuzluk...

Ortadoğu'nun masum inanç perdesini lekeleyen arka plandaki tüm yaşanılanları okumaya cesaretiniz var mı?... Yahut okurken kalbinizi sağlam tutmaya gücünüz var mı?... Belki okudum ama kitap bittiğinde de kalbimi aldı beraberinde götürdü... Çünkü Meleknaz'ın acısını biliyorum, çünkü aynı ruhsuzluk bende de vardı... Çünkü geride bıraktığı iki Nergis'i ve Zilan'ın acılarıyla da küfesine tonlarca yükü doldurmuş; kendi sütü ile beslediği canların ruhları, göz bebeklerindeki dipsiz kuyuya mühürlemişti... Aynı mühür ise ben gibi vicdanı susmayan tüm gözlere de işlendiğini düşünüyorum...

Çocukluk arkadaşı Hüseyin'i kaybeden gazeteci İbrahim unuttuğu köklerini yeni baştan hatırlamak için Mardin'e doğru yolculuğa çıkıyor... Bu yolculuğun sonu ise Meleknaz'a, daha da ilerisi Mecnunluğa çıkıyor...

İnancı farklı diyerek masum canların katledilişine ferman kılan barbarlarım, eşkıyaların yaptıklarını okurken yüreğiniz el verecek mi?... Benim el vermedi, okuduğum her sayfada gözyaşlarımı bıraktım...

Öte yandan eğer üstüme inanç hırkasını geçirmiş olsaydım, yazarın kendi şekillendirdiği düşünceyi az da olsa dayatma yoluna gittiğini ve bazı kısımları bir nebze yüzeysel bıraktığını da düşünebilirdim... Lakin terzinin iki ucuna da hissiyatlarımı koyunca, insanlık yanım ağır bastı... Hiçbir kadın, çocuk tecavüzü haketmez!...