Haz ve hızın arttığı şeytanın, egonun ruha egemen olduğu bir döneme girdik. İnsanların frene basıp bir durup, düşünmesi lazım, nereden geldik, nereye gidiyoruz, bu yolun sonu nereye çıkar? Diye, bizi rahata alıştırdılar, düşünce tembeli olduk. Daha çocukken vicdanlarımız köreliyor, sağlıklı nesiller yetiştiremiyoruz. Tanrılar, komutanlar, yarışçılar, bilim adamları yetiştirmeyi başardık ama insan yetiştiremiyoruz. Bu hızlı yaşamda çocuklarımız yeterli sevgiyi bizden alamıyor. Sevginin anlamını bilmeden yetişiyor, anlamadığı bilmediği bir şeyi de büyüyünce kimseye gösteremiyor. Sonra boşanmalar neden artıyor diyorlar. Sevgisiz bir toplum olma yolunda ilerliyoruz. Bu da vicdan eksikliğine, maddeciliğe, merhametsizliğe, tahammülsüzlüğe, robotlaşmaya yol açıyor. Korkarım ki bu durum sonucunda insanlar hislerini de kaybedecekler. Daha az tat almaya, daha az koku almaya başlayacaklar. Eğitim sistemimiz hep maddeye yönelik olduğu için mana yönümüz zayıflıyor. İnsanın alma yönü gelişiyor ama olma yanı gelişemiyor. (BİR ARKADAŞIMIZINDAN ALINTIDIR.)