Adam olamadım

Olmadık yerlerde gezip olmadık şeyler yapmaya başladım. Yapmış olduğum seçimlerden kaynaklı, kendimden çok uzak bir yaşam sürmeye başladım. Hatta herkeslerin konuştuğunu anlamayacak kadar, uzaklaştım. Kendimi kandırıyorum belki de tercihlerimden kaçıyorum. Onlarla bir türlü yüzleşemediğimden kaynaklı ölümü bekliyorum sadece, tercihlerim kırılmasın diye... Öyle bir duygu değişimine maruz kaldım ki. Tatlı bir gülümsemeye aldandım. Sıcacık arzulu bir nefes hissettim dudaklarımda, sevecen bakan bir göz ile karşılaştım. Hülyasına kapıldım. Asıl önemli olan kalbimin attığını hissettim. Onunda hissettiği duyguların gerçekliğini gördüm. Belki de duygumun asıl olması gereken hâli buydu. Şuan bile düşündükçe birşeylerin hâla sıcacık durduğunu hissediyorum. Ama bizimkisi bir çıkmaz sokaktı ve sadece o çıkmaz sokakta yaşamıştık yaşanılması gereken herşeyi. Sokak lambaları yoktu. Issızdı, çıt çıkmazdı o sokaktan, bir şahidi olmadı yaşanılanların. 4 sene devirmiştik çıkmaz sokaklarda... Önce bir meşe gibi kök salmıştık birbirimize, toprağı olmuştuk, suyu olmuştuk, ömürlüktü yaşanılanlar. Aynı sevgiyle bakan gözler ıslanmış, hüzün kokuyordu.Derin bir nefesten sonra; -Bu sevgi, artık zarar veriyor bana Umut, bir arkadaş gibi devam edelim. Belki de bir dost... Nasıl akmalıydı ki gözlerimde düğümlenen sevgi kristalleri, nasıl çıkmalıydı ki yüreğimi dolduran kelimeler, nasıl bakmalıydım ki artık gözlerine, herşeyi unutmuş gibiydim. -Peki ya sonrası. Demekle yetindim sadece, aslında o çok kadar söylenilmesi gereken sözler varken, Ellerimi ceplerime koyup dönmek ve düşüncelere kapılmak... Bir arkadaş, bir dost kazanmak hiç bu kadar ağır gelmemişti bana. Saatlerce yürüdüm, karşısında dökemediğim göz yaşlarımı denize nazır akıttım gözlerimden, Ona anlatamadıklarımı yüreğimle paylaştım, dudaklarımdan çıkarken hissettim acısını yüreğimde. Artık yoktu, artık aynı mekanı aynı havayı tenefüs etmenin bir mânası kalmamıştı. Yeni bir hayat çizmeliydim kendime ve haftalarca düşündüm çıkış yolları aradım. Ve tek tek uyguladım. Olmadığım adam gibiyim bu aralar... Kendimi kandırır oldum. Bir Eylül, yaprakları dökmek için dört yıl bekler miydi? Anlayacağınız bir Eylül yağmurunda Islandım