Bir avukat anlatıyor: Ben avukatım, ben anneyim. Altı yıl önceydi. Ofise gelmeye utanmışlar, korkmuşlar, evime bir yakınları geldi, anlattı. Anne evlere temizliğe gidiyor, bir bağ evinin bekçiliğini yapan baba kızları ile evde kalıyormuş. Temizlik yaptığı evin hanımı kızları da tanıyormuş. Sessiz, içe kapanık, hep korkak hallerinden şüphelenmiş. Anneye sormuş "kızlarına dikkat et, evde yanlız bırakma" diye uyarmış. Bir Ramazan günü sahura kalkan anne büyük kızın odasında ışık görünce, "her halde sahura kalktı" diye düşünüp odasının kapısını açınca, gördüğü manzara karşısında avaz avaz bağırıp, bayılmış. Sonra şikayet... Ağır Ceza Mahkemesinde yargılama... Baba 12 - 13 yaşında tacize başlamış.. Önce direnmiş, "küçük kardeşine de yaparım" diye tehdit edince, onu korumak için sessiz kalmış. Yıllarca o geceye kadar sürmüş tecavüz... Baba bana iftira attılar diye utanmadan kendini savundu. Hak ettiği cezayı aldı. Ancak bütün ailenin psikoloji bozuktu. Genç kız evden dışarı çıkamıyor, kimse ile konuşamıyordu. Anne ile babanın boşanma davasında aile Mahkemesi hakiminin incelediği ceza dosyasından sinirleri bozuldu, ilk celse boşadı. Gaziantep Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı Şiddet Önleme Merkezi ile diyaloga geçerek destek almaya çalıştım ancak destek gelmedi. Bu arada hapiste olan babanın yakınları anne ve kızlarını takip ve tehdit ettiklerinden sürekli ev değiştiriyorlar. Son çare kimliklerini değiştireceğiz.... Bir cahil, yoksul ve hasta anne, çaresizlik içinde babalarının hapisten çıkıp kendilerini bulup, öldüreceği korkusuyla ölümü bekleyen zavallı iki genç kız. Siz hiç yaşarken ölümü bekleyip, her gün öldünüz mü? Kadınlara, çocuklara kıymayın efendiler!!! (Alıntıdır)