Sıkça misafirim olur kendisi, bana kalırsa sadece benim değil herkesin, kimine göre yakinen tanıdığı ya da birebir kendisi. Özdemir Asaf ne güzelde özetliyor bütün yazmaya çabaladığım şeyi,   “Yalnızlık paylaşılmaz paylaşılsa yalnızlık olmaz.” Yalnızlık bir duygudan öte onu insan vasfına koyduğunda işler kötüye gidebiliyor. Hatta  boğuyor sanki,  çünkü düşünme katmanlarında en dibe yolculuğunu yapıyorsun ve sen farkına varmadan  biletin alınmış oluyor, depresif  algıların, gelecek kaygın ,sorumlulukların gibi gibi…. Peki hiç güzel halleri yok mu bunun yahu? Olmaz mı tabi var. Eğer ruhunu teftiş edersen insanı daha güçlü kılıyor,  en çok sohbet etmesi gereken, en çok dinlemesi gereken kendisini daha yankından tanıyor, ne garip oysaki.  Hele ki bu çağda, kargaşadan, gürültüden insan yoksunluğundan daha çok sokuluyorsun yalnızlığın yanına. En büyük payda seni sen ediyor, yolculuğun daha lezzetli oluyor, adımların daha sağlam, biraz da vakurlu oluyor, bunu sana yalnızlık sunuyor.