Türkçede bazı karakteristik harflerin okunuşu anlama göre değişir: e, a, u, ü, ı, i sesli harfleri ince, kalın, uzatmalı, vb. Bu harflerin okunuşuna SPİKER- ŞARKICI- TÜRKÜCÜ tayfası (!) özen göstererek okumalıdır. ‘Ah, eski sanatçılar, spikerler neydi’ diyeceğim, ‘yine mi nostalji?’ Cevabınız hazır, biliyorum.

Şunu bilmek belki bana yardımcı olacaktır: Arapça alfabesinde üstün, esire, ötüre gibi işaretler var. Fransızcada, İspanyolcada bazı harflerin (sıklıkla “n” harfinin) üzerinde kullanılan benzer işlevsel işaretler var. Başka dillerde var mı, varsa neler, bilmiyorum. Ahmet Kabaklı hocanın bir kitabında da -Fransızcada olan gibi- bazı harflerin üzerinde uzatma işareti işlevi gören işareti hatırlıyorum. Çok anlamlı, yerinde bir şeydi. (Divan şiirindeki açık-kapalı heceleri düşünün.) Alfabemizde benzer eklemeler gerekiyor sanırım.

O eklemeler yapılıncaya dek özen gerekiyor okurken.

Tadı kaçıyor be kardeşim okunan her neyse.

Biraz özen lütfen.