DEMİŞTİN YA

Hani demiş ya kişi  ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim  diye. Ben o kadar ileriye gidemedim. Ben senin beni sevebileceğini düşünmeyi sevdim sadece. Seninle alakalı ve seni bana yakınlaştıran olaylar hayal ettim. Yada seninle başbaşayken dialoglarımızı yazdım zihnimde ve en kolay ulaşabileceğim bölgesine depoladın. Her an güzel bir anıyı yaşarcasına tekrar canlandılar gözümde. Ben sana bir gün gösterme düşüncesinden bağımsız büyütmüşüm sevgimi. Ama gün geldi sığmadı derinlerime. Halbuki parça parça yerleştirmiştim onları, seninde hayatımın kısa parçalarında yeraldığın gibi. Demek ki yetiyormuş kısa anlar bile birisine sevgiyle bağlanmak ve karşılık bile beklememek için. Olsun, hep yanında olup da sana bir kez bile dokunamamaktansa, arasıra görmek seni ve her gördüğümde bu anın tekrarı için hayal kurmak yeter bana. Her zaman dile getirdiğim gibi; eğer birisine olan sevgi özlem içeriyorsa, genellikle bir süre sonra o duygu kişiye olan sevgiden bağımsızlaşır ve sadece özlem duygusuna bürünür. Artık hissedilen sadece özlemektir. Ve kalktığında engeller aradan yani bitince özlem, biten tek şey o olmaz. Özlemle birlikte bitmiştir herşey. Aynı şeyin olma ihtimalidir beni senden hergün biraz daha uzaklaştıran, hergün biraz daha sen yapan. Anlatsan bunları birisine karar vermemi ister kendi iyiliğim için olduğunu söyleyip, senlimi sensizmi devam etmem için. Bilmezki herşeyin senden geçtiğini. Nereye gitsem yolumun sende kesildiğini. Kaçacak bir yer yok, saklanacak. Tanımıyor ki seni bunları anlatabileceklerim. Bilemez, analayamaz bu yüzden sana olan sevgimi. Aslında tıpkı onlar gibi bende tanımıyorum seni. En zor olanıda bu. Tanımadan sevmek. Her türlü yönünü kendin çizmek. Kalıba sokmak sevdiğini. Ve eğer bir gün yenip korkularını kavuşmak istersen, hayallerinde ki kişi olmadığından şikayet etmek, sevgini kendi ellerinle bitirmek.