Bu kapı Yalnız bana kapalı Yorgun Geldim eşiğine Tüldendir sandım Aralar girerim içeri Başımı dinlendirir Kuş tüyü minderi Ay ışığı açmadı kilidi Rüzgar içerden üfledi Duyuldu demir kapının Üşüten sesi   Siz bilmezsiniz Ardında kalmak nicedir karlı dağların nasıl koyar insana geceleri umutsuzluğun gelip göz kapaklarına çöreklenmesi sinekler gibi üşüşmesi itilmişliğin beyninize ve bir hançerin sürekli yüreğinizden vurup vurup kaçması   ve eşikte büzülmüş gövdenizin üstünden atlayıp içeri girivermeleri başkalarının siz beklerken üşümüş iliklerinize dek bir de yağmur yağar mı kahpece her şey size düşman bir kaldırım taşı bile bulamazsınız başınızı  koyacak   bu kapı Yalnız bana kapalı Umut yapısı Oluverir El kapısı