Bu çizimi onlarca arkadaşım paylaştı, kimi kapak fotoğrafı bile yaptı. Bende ise ilk gördüğüm andan itibaren buruk bir suçluluk duygusu yarattı. Yaşarken eziyetin bin bir türlüsünü çeken bu çocukların bir öte dünyada gerçekleşen mutluluk hali. Bir tür "cennet" illüzyonu... Bir merminin başınıza saplanması, bir anda her şeyin durması, belki de bir kaç saniye boyunca artık odaklamayı başaramadığınız bakışlarınıza rastgele gelen görüntüler, bir ağacın yaprakları, gökyüzü, bir binanın duvarı ya da asfalt... Ve henüz yirmi sekizinde ölüyor olmanın düşüncesi... Karanlık bir sokakta gölgelerden ansızın çıkan düşman. Sıyrılmak için reflekslerinin yetmeyişi, belki kıl payı montunun kolundan yakalanmak. Hızının kesilmesi. Sonra birbiri ardına inen sopalar, tekmeler. çaresiz her darbenin sonuncu olmasını dileyerek beklemek, her darbede biraz daha sarsılmak, sana vuranlara ölüyor olduğunu söylemek. Bir ara sokakta karanlıkta henüz 19 yaşında can havliyle hastaneye koşmak, baştan savılmak, sonra giderek artan ağrılar, sarsaklaşan hareketler, kapanan bilinç, ağır ağır bir karanlığa dalmak... 19 yaşında aklındaki son şeyin, aşk, şiir ya da şarkı değil de "ölüyor olmak" olması... Henüz 14 yaşında, bacaklarındaki hıza o kadar çocukça güvenirken saniyede 75 metre hızla gelen bir gaz fişeğine yakalanmak, O yaşta hayal dahi edemeyeceğin bir güçle, metalin kafatasını parçalaması, duyduğun son sesin kafatasındaki kemiklerin kırılma sesleri olması. Sonra aylar boyunca gram gram erimek... Kıpırdamadan, yattığın yerde etlerin çürüyerek, damarlarında iğnelerle, nefes borunda plastik bir hortumla ölmek.... Yok arkadaş... Bu resim o dayanılmaz gerçeklerden bir an olsun saklanıp çaresizliğimize minicik bir teselli bulmak. Ama bana göre değil galiba. Sadece sizi değil, ne kadar dayanılmaz olursa olsun, çektiğiniz her acı zerresini de bir an olsun unutursam kalbim kurusun. :'(