Bir evin sofrasında çatal kaşık sesleri azaldıkça,
Olmadık vakitlerde atılan şen kahkahalar da azalır.
Kapının önündeki terlik, ayakkabı gittikçe,
Gidenlerin yokluğu da çoğalır.
Yaşam böyle gariptir işte!
Yavaş yavaş kesilir sesler.
Yavaş yavaş gider ayaklar.
Azaldıkça, yalnızlaştıkça
Özlemler ve yokluklar kalabalıklaşır...
İnsan azaldıkça gidermiş
Yalnızlaştıkça uzaklaşırmış yaşamaktan.
İnsan, yavaş yavaş azalırmış insandan.
Yavaş yavaş kesilirmiş yaşam sevinçleri.
Yavaş, yavaş gidermiş hayattan...
—ALINTIDIR.